راه عشق

یواشکی 

تازه از دانشگاه به خانه برگشته‌ام . ساعت دوازده و نیم است. کیفم را کنار تخت می‌اندازم  . چادرم را آویزان می‌کنم به چوب لباسی. روپوشم را درمی آورم وبه آشپزخانه می‌روم.

شیر آب را باز می‌کنم. 

یک چیزی یواشکی می‌گوید: حالا وقت هست. 

گوش نمی دهم و صورتم را می‌شویم. 

می گوید: تا غروب خیلی مانده. 

توجه نمی کنم و آب می‌ریزم روی دست راست. 

وِزوِز می‌کند: وای چقدر کسل کننده است خم و راست شدن. 

هیچ اهمیتی نمی دهم و دست چپ را هم می‌شویم. 

نماز را می‌آورد توی ذهنم و می‌گوید: خیلی طول می‌کشد. حوصله ات سر می‌رود. گرسنه ای. 

سرم را مسح می‌کنم. پاهایم را هم. احساس خنکی می‌کنم. 

ناله می‌کند: عجله نکن. فرصت هست. اول غذا. 

محلش نمی گذارم. می‌روم توی اتاق و سجاده و چادر نماز را برمی دارم و می‌آیم توی هال. 

الله اکبر را که می‌گویم خنّاس آتش می‌گیرد. می‌سوزد و می‌سوزد. به سجده که می‌رسم، خاکسترش را باد می‌برد.